“Black Rock”

New York’lu blues gitaristi ve vokalisti Joe Bonamassa’nın bu son albümünün ismini ilk duyuşta “havalı bir ad olsun diye verilmiş ama sonuçta sıradan bir isim olmuş” yargısına haklı olarak varabilirsiniz. Ancak albümün ismi Yunanistan’daki Santorini adasından kaynaklanıyor. Bu adaya tatil için gidip, hayran olan Bonamassa, Yunanistan’da bir albüm kaydetmeye karar vermiş. Aynı zamanda kayıtların yapıldığı bu adadaki stüdyonun ismi de “Black Rock”.

4 yaşında gitar çalmaya başlayıp, 11’inde de Blues barlarda profesyonel olarak müzik yapan Bonamassa 12’sine geldiğinde de blues’ın siyahi ustalarından B.B. King ile birlikte sahneye çıkacaktı. İşte bu başlangıçtaki buluşma yeni albümde de sürmüş ve B. B. King albümde yeralan “Night Life” parçasında konuk olmuş.

Guitar Player dergisi tarafından iki, Blueswax tarafından da üç kez “Yılın Gitaristi” seçilen Bonamassa, kimi müzik otoritelerine göre “21. yüzyılın en iyi blues gitaristi”. Bu özellikleriyle öne çıkan müzisyen bu ay çıkan (hatta bu hafta dememiz gerekir.) albümü “Black Rock” ile yeni bir blues tarzına da kapı açıyor diyebiliriz. Bu albümden sonra Chicago Blues, Delta Blues, British Blues gibi belki de “Ege Blues” dan sözedilebilecek. Tanım bir hayli abartılı olabilir ama dinleyince benim bu yorumuma hak vereceksiniz. “Black Rock” da yeralan “Quarryman’s Lament”, “Bird On A Wire”. “Athens To Athens” isimli parçaları dinlediğinizde birden kendinizi Yunan müziklerine kaptırıveriyorsunuz. Tabi bu müzikte bizden de tınılar doğal kulağımıza geliveriyor (özellikle Ege). Bilindik blues enstrumanlarına birdenbire bir Ney, klarnet, bazuki giriveriyor. Bu albümü ilk olarak MP3 çalar marifetiyle kulaklıkla yolda dinliyordum ve “Quarryman’s Lament” parçasına sıra gelince bir ney sesi duyarak şaşkına döndüm ve öyle dalmışım ki vapurla Karaköy’e geçerken İstanbul siluetinde az daha gözümden yaşlar dökülecekti. Sadece ney değil, aynı zamanda bir caz enstrumanı da olan klarnetin tınısı bu albümde bir Selim Sesler, hatta Mustafa Kandıralı tadında çıkıyordu. Bunun sebebi de Bonamassa albüm kayıtlarında Yunanlı müzisyenleriyle de çalışmış ve ortaya harika bir birleşim çıkmış. Ama o alışıldık ucuz “Doğu – Batı Sentezi” numaralarından biri değil bu. Ortaya çıkan tını gene blues normlarında ve her iki birleşen de birbirini kirletmiyor.

Yunan adalarından Santori’de gerçekleşen bu albümde yeralan Ege tınılarını veren üç parçadan “Bird On A Wire”ın bir Leonard Cohen bestesi olması da ilginç. Zira Cohen’in müzik kariyerinden önceki yazarlık kariyeri de bu Yunan adalarında geçmişti. Ve parçada bu buluşmaya çok güzel yerleşivermiş diyebiliriz.

Albümün diğer parçalarındaki özelliklerden biri de yoğun Led Zeppelin etkisinin gözlenmesi. Ancak bu Bonamassa’nın kişilikli yorumculuğu sayesinde eğreti bir taklit yerine özümsemeye dönmüş. Kimbilir belki de bundan önceki dönemde yaptığı Black Country projesinde Led Zeppelin’inin efsane davulcusu John Bonham’ın oğlu Jason Bonham ile çalışmış olmasının da etkisi olabilir. “Steal Your Heart Away”’de yer yer Zeppelin’in gitaristi Jimmy Page tınıları göze çarparken, “Blue And Evil”da “Kashmir”, “Wandering Earth”da da “Since I’ve Been Loving Your” gibi Led Zeppelin klasiklerinin etkisi bizi birden kavrayıveriyor. Ancak bu daha önce de söylediğim gibi ucuz bir taklitten öte ustalara saygı duruşu niteliğinde. Bir başka gözlem daha sunmak gerekirse Yunan adalarında Ege müziği etkili bir albüm yapan Amerikalı bir müzisyen için Led Zeppelin’in “Kashmir” döneminden göndermelere başvurması bir tür birleşimi (fusion) sağlıyor. Batı’dan gelen dostlarımızın buraların müziklerine ne kadar yabancılaştıklarını ve hayretle karşıladıklarını bilirsiniz. Dolayısıyla bir Batılı müzisyeninde bu müzikle kendi müzik evreni arasında bazı ipuçları yakalamasını normal karşılamak gerekir.